تمرکز فعالیت های فرهنگی- هنری در تهران است اما اتفاقات خارج از جریان اصلی که دیدگاه زیبایی شناسانه در آنها حرف اول را می زند در شهرهای دیگر هم پویاست (شاید حتی قوی تر از تهران) و جالب اینکه یکی از پویاترین مراکز موسیقی در ایران، خراسان رضوی و به خصوص شهر مشهد است: منطقه ای که نمی توان از موسیقی آن نوشت وبه ممنوعیت اجرا در آن اشاره نکرد. این موضوع ربطی به زیبایی شناسی ندارد و نتوانسته قدرت تولید محتوای هنری در خطه موسیقی خیز خراسان را تقلیل بدهد.

«بادزنگ» سعی کرده با آسودگی بیشتر به استایل مورد نظر خودش بپردازد: یک موسیقی الکترونیک- راک ملهم از آلترناتیو راک که بیان منحصر به فردی به این مجموعه داده است.

بادزنگ روایت انسان تنهایی است که هر چه می رود، نمی رسد: «سال هاست... پرامید... در این عرصه ها گشتم... در این سیاره ها... در خط رگ های آبی... در این امیال جوشان... تا حس کنم زنده ام».

«دنیای ناتموم» گزارش عاطفی از وضعیت هنرمندان موسیقی خراسان است: گزارش رنج نگفتن و رنج نرسیدن به بهار. ظاهرا این میزان از ناامیدی و تاریکی در زمانه ای که ما امروز گرفتارش هستیم، مناسب ما نیست ولی اتفاقا در چنین روزهایی این نغمه ها مناسب ترین موسیقی هستند و آرامش بخشند. تابستان سال 1388 زمان مناسبی برای انتشار یک آلبوم نبود ولی «ترانه های جنوب» سهیل نفیسی با همه حزنش در آن روزها آرامش بخش بود و بسیار شنیده شد. بادزنگ افق بلندی را ترسیم می کند که موانع بسیاری برای رسیدن به آن وجود دارد و قهرمان این داستان تنها و ناامید است اما از رویا پردازی دست نمی کشد. امروز فقط افق های بلند فرهنگی نیست که خارج از دسترس است، افق های خیلی معمولی تر هم حالا در حال سودا شدن هستند. این آلبوم درباره حقوقی است که هر انسانی، هنرمند یا موسیقیدانی دارد ولی از او دریغ می شود. مگر نه اینکه امروز دریغ های ما فزاینده است؟