داستان حضور امام رضا(ع) در ایران زمین براساس نقشه و روایات تاریخی موجود از نقطه ای خاص شروع می شود؛ نقطه ای که در دوران جنگ تحمیلی مکانی مقدس برای عموم ایرانیان بود و خون های بسیاری بر خاک آن ریخت تا بخشی از ایران بماند.

این مکان سرزمینی است که اکنون ما با نام «شلمچه» می شناسیم و به آن «مشهدالشهدا» لقب داده ایم. شلمچه گرچه طی سال های اخیر نزد ایرانیان محبوب شده و مقصد بسیاری از افرادی است که دلشان هوای شور و شیدایی سال های دفاع مقدس را کرده و برای معنویت آن روزگار تنگ شده، اما این نقطه مرزی از قدیم الایام در نزد مردم خوزستان بویژه عرب زبان های این خطه از اعتبار خاصی برخوردار بوده و هست، به نحوی که بنابه اعتقاد عموم این دیار، نخستین منزلگاه و قدمگاه حضرت ثامن(ع) در خاک ایران و این خطه است. امری که البته اسناد تاریخی نیز آن را تائید می کند و حتی از حضرت ثامن(ع) حدیثی موجود است که براساس آن، ایشان وقتی به شلمچه رسیدند، تامل کرده و فرمودند: «روزگاری بهترین پیروان ما در این سرزمین ماوا می گیرند.» جمله ای که قرن ها بعد در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران معنا پیدا کرد، زیرا در ماه های نخست جنگ، وادی شلمچه خونین شد و بسیاری از رزمنده ها در این نقطه به شهادت رسیدند که در میان آنها تعداد زیادی از رزمنده های خراسانی نیز حضور داشتند. بچه های رزمنده ای که خاک شلمچه را چون خاک توس مقدس می دانستند و شاید به همین دلیل است که طبق آمارها، بیشترین رزمندگانی که با خون خود خاک شلمچه را آبیاری کردند، خراسانی بودند. بچه های رزمنده خراسان، شلمچه را قدمگاه و قرارگاه حضرت رضا(ع) دانسته و می دانند و با آن انس و الفت غریبی دارند. نسبت عاطفی و روحی ای که باعث شد بعدها پس از پایان جنگ، اولین یادمان مناطق عملیاتی کشور در شلمچه به همت رزمندگان خراسان بنا شود. یادمانی که بنایی هشت ضلعی به یاد امام هشتم(ع) بود تا به این ترتیب همگان بدانند این مکان نخستین خطه از ایران زمین است که جای پای مبارک امام مهربانی ها هنگام سفر ایشان از مدینه به مرو روی آن حک شده است.