دوران صدارت امیرکبیر برگ تازه ای از اصلاحات و تغییرات را در تاریخ معاصر ایران گشود. فارغ از اصلاحات سیاسی و دیوانی در باب ترویج صنایع، امیر معتقد بود که صنایع جدید اروپا را باید با احداث کارخانه هایی در خود ایران رواج داد و به عبارت دیگر احتیاجات مادی جدید را که از لوازم تازه تمدن اروپا است، در داخل کشور بسازند و از اولویت های امیر در سیاست های اقتصادی حمایت از صنایع و تولیدات داخلی بود. وی کارخانه های متعدد مانند شکرسازی، بلورسازی، ریسمان ریسی، چلواربافی و چندین کارخانه دیگر احداث کرد.