جمعه عصر رفتم دیدن جمال میرصادقی. دیدنش همیشه برایم طراوت روح است. حالا دیگر چند سالی می شود که پیرتر شدن جسمش زیادی به چشم می آید، اما هنوز با دلی جوان و روحی پویا و روحیه ای خستگی ناپذیر کار می کند. با وجود همه نامرادی ها و موانع، نه تنها به کنج عافیت نخزیده و خودش را بازنشسته نکرده، نه تنها به برج عاج نرفته و جلای وطن نکرده، که هنوز هم هر روز با نظمی دقیق و مثال زدنی و- برای جوان ترهایی مثل من- آموزنده، کارش را می کند: کاری که چیزی جز خدمت به فرهنگ و ادبیات نیست: چه نوشتن داستانی باشد، چه انجام پژوهشی و چه تربیت شاگردی. او حالا در میانه های هشتادوپنج سالگی است و هر بار که می بینمش بیشتر با