به سفیدی های نقش بسته بر دوش آب می نگرم. دستم را زیر آب می گیرم؛ سرد سرد است. سرم را به تنهایی زیر آن می گیرم. آب ولرم به چاه آب هدایت می شود، گرم نیست، اصلا گرم نیست، داغ داغ است؛ مثل آفتاب ظهر قله! می دانم که برای سال ها، چیزی شبیه همین «حمام گرم» یک تست تشخیصی برای بیماری «ام اس» بوده است؛ یعنی همان چیزی که ماه ها و سال های زیادی بر من حرام بوده است. کسی در ذهنم می خندد؛ «بر من حرام باد تپش های قلب شاد!» به کسی می اندیشم. به پسر بیماری هم سن و سال در دزفول. به گرمای لمس آور تنفس در ریه های او. به تنهایی ها و ناله هایش. به نایستادن هایش. به تنهایی و ابهام آینده اش. خشم در رگ هایم جاری می شود