«پا قدم دختر روزی داره». «دختر درد سرش خیلی کمه. امان از شیطونی کردن های پسرها». «دختر خوبه ولی به فکر یک پسر هم باشید». «دختر و پسر نداره. اصلا به نظر من توی این ناامنی آدم اگر عاقل باشه بچه دار نمی شه». این جمله ها و چیزی شبیه به اینها را در ماه های منتهی به تولد فرزندم زیاد شنیدم. سنتی ها و هم مدرن ها، مسن ها و جوان ها هر کدام با ادبیات مخصوص به خودشان الگوهای ذهنی شان را همچون قوانین غیرقابل تغییر به زبان می آوردند. پدر و مادرهای جوان آنقدر این تیپ جملات را می شنوند که ناخواسته بخش هایی از آنها به باورشان تبدیل می شود بی آنکه خودشان متوجه این فرآیند شوند. شاید برای من همچنین اتفاقی افتاده