1 در روزهایی که وضعیت اقتصادی کرواسی تعریفی ندارد، برانکو پرسپولیس را برای اردو به کشورش برد تا رسانه های کروات از او به عنوان یک وطن پرست نام ببرند. او در اوج دعوا با کی روش و در حالی که سرمربی تیم ملی با بازیکنان تیم ملی کشورش به جنگ مشغول بود، تا آنجا که توانست از کروات ها دفاع کرد.

2 دالیچ و اعضای تیم ملی کرواسی پاداش 23میلیون دلاری فیفا برای نایب قهرمانی را به یک خیریه کودکان اهدا کردند. دالیچ پس از این تصمیم، حرف هایی زد که دنیا را تکان داد: «کرواسی از ضعیف ترین کشورهای اتحادیه اروپاست. کرواسی کشوری است که بسیاری از مردمش در 20 سال پیش مانده اند. امروز در کرواسی، بازنشستگان ما نمی توانند نیازهای اولیه خود را رفع کنند، مردم جوان نمی توانند هزینه تحصیلاتشان را بدهند و وضعیت سلامت، خوب نیست.... »

دالیچ و بازیکنانش آنقدر جوانمردی داشتند که درد مردم کشورشان را ببینند و همدردی کنند. آنها در اوضاع خراب کشورشان، به اندازه خودشان همراهی کردند. این همراهی و همدلی تا چه اندازه در ما وجود دارد؟ وقتی بازیکن پولدار ما راننده ای را که با او تصادف کرده در فشار قرار می دهد تا خسارتش را بگیرد بی توجه به این که شاید جیب او خالی خالی باشد.

ما همین همدردی و همراهی را کم داریم. آنها که بی خیال رویاهای یک ملت، از تیم ملی کنار می کشند، باید بیاموزند که فتح قله شهرت اولین نتیجه حضور در فوتبال است و قله های دیگری باقی مانده است. احساس درد از دردهای جامعه، قدم زدن در راه ایجاد بسترهای لازم فرهنگی، اقتصادی، آموزشی و بهداشتی در جامعه از دیگر مختصاتی است که ورزشکار ملی پوش باید آنها را دریابد. کاش بعضی آدمها می دانستند که نگاه مردم دردمند جامعه به آنها تا چه اندازه آرزو در دل خود دارد. کاش وظایف خود در قبال جامعه را می دانستند. کاش مسئولیت بزرگ خود را می شناختند. آن وقت شاید کمی احساس مسئولیت می کردند. آن وقت مانند دایی، آنها را در زمان اشک های مردم، در کنارشان می دیدیم.