جوان که بودیم فکر می کردیم غرب، ذاتی شیطانی دارد و همه اجزای غرب متناسب با این ذات تعریف می شوند. پدیده های قبیح غرب به یاری مان می آمدند تا مدعای خود را ثابت کنیم، احیانا اگر پدیده نیکویی نیز در اروپا و امریکا می دیدیم آن را در ذیل ماهیت خداگریز غرب معنا می کردیم و به حساب بدی اش می گذاشتیم. در ابتدای دهه هفتاد از حیث بسامد هیچ واژه ای به پای اومانیسم نمی رسد. دلیل تکرار بیش از حد این کلمه آن بود که ما غرب را در ذیل مفهوم اومانیسم معنا می کردیم و همه اجزای آن را اعم از سینما و فرهنگ و تکنولوژی و سلطه جویی اش به آن نسبت می دادیم. حرف مان غلط نبود اما به نظرم اصل و اساس ذات گرایی ایراد داشت و