ساختار صنعتی کشورمان سخت بیمار است و با امروز و فردا کردن و تجویز مسکن های موقت درمان نمی شود. نه تزریق منابع بانکی ارزان قیمت و نه اختصاص ارز سهمیه ای و نه چند درصد بالا و پایین کردن نرخ مالیات ها و بیمه ها و تعرفه ها و انواع دیگر حمایت ها اعم از تضمین خرید محصولات و دسترسی به بازار و یارانه نهاده ها و... (الگوی راهبردی حمایت از تولید، مرکز پژوهش های مجلس، تیرماه 95) دوای درد این بیماری نیست؛ زخم ها مهلک تر از این مرهم هاست و متاسفانه درمانگران (بخوانید برنامه ریزان و سیاست گذاران و مجریان و...) همچنان در تکاپوی تجویزهای مسکن وار. در حالی که «تجربه نشان می دهد سیاست های حمایتی مستقیم از تولید به گسترش بخش دولتی، رانت جویی، فساد مالی و ناکارآیی در جغرافیای اقتصادی و توسعه نامتوازن و اتلاف منابع مالی دولتی و بانکی منجر شده است» (همان منبع).