چابهار را همه ایران می شناسند: منطقه ای زیبا و البته بالقوه برای پول سازی. تنها بندر اقیانوسی ایران که می تواند به چهارراهی جهانی تبدیل شود و پول های خارجی را به سمت سرزمین پارس درست مثل یک آهنربا، جذب کند.

شانگهای چین: شهری شلوغ و تجاری در کشور چشم بادامی ها که در سال 2017 حدود 7 میلیارد دلار، سود خالص از محل درآمدهای ترانزیتی داشته است. درآمد نفتی ایران نیز در سال 2017، چیزی حدود 40 میلیارد دلار بوده است. چینی ها در سال 2017 از طریق فروش خدمات (منابع مالی تجدیدپذیر) در شانگهای (بخش های گمرکی، ترانزیتی و...) یک ششم درآمد نفتی ما، برای کشورشان پول سازی کرده اند در حالی که ما با فروش نفت خام که یک محصول تجدیدناپذیر محسوب می شود، در حال از دست دادن سرمایه ملی هستیم!

برگردیم به بحث چابهار: در روزهای گذشته، منطقه اقیانوسی ایران پذیرای یک کشتی پهن پیکر بود. در سال 1396 و پس از افتتاح فازهای توسعه محور، ظرفیت این بندر به 8،5 میلیون تن افزایش یافت و این عدد تا 85 میلیون تن یعنی 10 برابر ظرفیت فعلی، قابل افزایش است.

ظرفیت فعلی بندر شانگهای چین بیش از 700 میلیون تن است: این در حالی است که چابهار موقعیت استراتژیکی دارد و یک گزینه جذاب روی میز ترانزیتی جهان محسوب می شود. از طریق چابهار می توان با یک سوم زمان و یک سوم هزینه ترانزیت کالا از شرق آسیا و شبه قاره، به سمت حوزه اسکاندیناوی، کالاها را ارسال کرد. با به راه افتادن خط ریلی چابهار به سمت هلسینکی که از کشورهای ایران، آذربایجان، روسیه و فنلاند می گذرد، شرقی ترین نقطه دنیا بدون نیاز به مسیر طولانی قاره آفریقا به شمال اروپا متصل می شود. این همان جغرافیای بی مانند و بی نظیر چابهار است. همان چهارراه جهانی که می توان بی نیاز به چاه های نفت فقط از طریق حقوق و عوارض گمرکی، برای کشور ارز آوری کرد.