هشت ساله بوده که می شود بچه طلاق و دست سرنوشت تقدیر دیگری را برای او رقم می زند، «احمد» مجبور می شود بقیه زندگی اش را با برادر و خواهرش در خانه مادربزرگش بگذراند. جدایی پدر و مادرش از یک طرف و تعطیلی تنها کارخانه قند یکی از مناطق محروم آن طرف کرمان از طرف دیگر باعث می شود با بد شدن شرایط اقتصادی، کم کم خرج نفسگیر زندگی، کمر مادربزرگش را خم کند و او را از پا درآورد. خودش می گوید: «آن قبل تر ها خبری از خوابگاه و مرکز بهزیستی نبود تا بچه ها را سر و سامان دهند»، تازه وارد مقطع راهنمایی می شود که اتفاقی مادربزرگش از طریق کلینیک مددکاری از بهزیستی می خواهد تا در خرج تحصیل و زندگی کمک حالش شود و به این ترتیب احمد می شود بچه بهزیستی.