سر هنری ساویچ لندور مامور انگلیسی در اوایل قرن بیستم، در گزارشی که از وضع ایران ارائه کرده است، نبود سرمایه داری ملی در ایران یا عدم حضور تجار ایرانی در تجارت های بزرگ را ناشی از «ناآشنایی و نابلدی» آنها دانسته است.

وی در گزارش خود چنین نوشته است: «آنها [تجار ایرانی] نمی توانند تفاوت بین ذخیره و پس انداز را درک کنند. فقط پس انداز است که تشکیل سرمایه می دهد، (...) در ایران ثروت زیادی وجود دارد ولی تمام آنها بی مصرف است، مبالغ زیادی پول نقد، جواهرات، طلا و نقره در سرداب های تاریک سال ها است مخفی و پنهان است. اینها نه به درد کار تجارت می خورد، نه به درد مملکت. مثل این است که هیچ وجود ندارد. (...) علت اساسی آن این است که از همسایه خود یا از اطرافیان خود ملاحظه می کند و می ترسد. آسیایی به این خوش است که دارایی خود را در اختیار دارد.»