اگر بگوییم مطرح کنندگان برخی اکاذیب روشن علیه دولت از کذب بودن و بی مبنا بودن ادعای خود اطلاعی ندارند کاملا اشتباه کرده ایم. همان طور که اگر بگوییم آنها نمی دانند که در چه شرایط خطیر و تعیین کننده ای دولت را زیر ضرب تهمت های ناروا و کذب برده اند هم دچار خطای تفسیر شده ایم. به نظر می رسد قسمت عمده آنچه که در چارچوب اتهامات دروغ علیه دولت مطرح می شود، آگاهانه و با برنامه باشد.

چه آنکه فقط در چنین چارچوبی است که ادعاهای خنده دار و تاسف باری چون اعطای 2500 گرین کارت در مذاکرات برجام، دارایی 147 میلیارد دلاری آقازادگان ایرانی در خارج از کشور و نظایر آن قابل طرح هستند. تمام شواهد نشان می دهد مطرح کنندگان این ادعاها سندی برای اثبات ادعایشان ندارند و طرح دروغ هایی به این بزرگی، بدون در دست داشتن سند می تواند تنها یک تخریب آگاهانه باشد.

شاید در این چارچوب بتوان گفت که برخی از پیاده نظام های گروه های تندروی داخلی که بیشتر از روش تخریب و تهمت برای رسیدن به مقاصد سیاسی خویش بهره می گیرند، درک کمتری از واقعیت داشته باشند اما این ادعا برای سران و افراد متنفذ این جریان های فکری قابل پذیرش نیست.

چرا که به شکل مشهودی عموم این افراد دسترسی های قابل ملاحظه ای به کانال های اطلاع از واقعیت کشور و واقعیت وقایع دارند. مضافا اینکه برخی ادعاهای مطرح شده تا آن حد شاذ و غیرقابل باور هستند که حتی بدون ارائه سند هم می شود تا 90 درصد آنها را رد کرد؛ به طور مثال چطور می شود ادعای یکی از نمایندگان دور قبل مجلس که تلویحا رئیس جمهوری را به جاسوسی فقهی برای انگلیس متهم کرد، توجیه نمود؟ در این شرایط تنها چیزی که می توان توجیه کننده رفتار این گروه ها باشد تنها و تنها تنگ کردن افق دید سیاسی آنها به اندازه منافع جناحی و گروهی است. چرا که زیر ضرب بردن دولت، آن هم به واسطه ادعاهای غیر واقعی در شرایط خاص و فوق العاده ای مانند امروز را هیچ منطق دیگری جز همین موضوع نمی تواند توجیه کند.