نوسازی اقتدارگرا در پرتو بحران مالی جهانی در سال های 2009- 2008 به شدت «مد» شد. نزد بسیاری از ناظران، این بحران بیش از هر چیزی، بحرانی برای غرب بود؛ بحرانی که تاثیرات آن فراتر از رکود اقتصادی در آمریکا و اروپا رفت و بنیان ارزش های لیبرال غربی را به لرزه درآورد.

در به صدا درآوردن ناقوس مرگ «اجماع واشنگتنی» (یا همان الگوی آنگلوساکسونی سرمایه داری)، برخی بر این باورند که اجماع واشنگتنی با ایده ها و فلسفه های بکر و بدیعش، پنجره را به روی قدرت های درحال ظهوری مانند چین باز کرد. رکود روسیه پس از سال 2008 این امیدها را سرعت نبخشید؛ طرفداران «ترقی باثبات از بالا به پایین» استدلال می کنند که این کشور عملکرد بهتری از بسیاری از کشورهای اروپایی داشته است. این مقاله، این فرضیات را به چالش می کشد.