بانک شاهنشاهی تلاش می کرد از طرق مختلف بر سود خود اضافه کند، از جمله ترفندهایی که این بانک به کار می برد، ایجاد محدودیت در مسیر گردش پول بود که از جمله چاپ جمله «قابل پرداخت در تهران» بود که موجب می شد برای تبدیل این اسکناس ها یا حواله ها مردم هر شهر در شهر دیگر مبالغی اضافه پرداخت کنند.

به ویژه اینکه انتقال سکه های نقره با وسایل ابتدایی آن زمان بسیار مشکل و به لحاظ امنیتی کاری پردردسر به شمار می رفت و این امر مردم را مجبور می کرد، به هر قیمتی که شده از بانک حواله بگیرند و بانک به این ترتیب به خالی کردن جیب مردم می پرداخت و تمامی سود حاصل از این نوع فعالیت های اقتصادی به خارج از کشور منتقل می شد. این امر نشان داد که واگذاری حق صدور اسکناس به یک موسسه بیگانه از بزرگ ترین اشتباهات زمامداران یک کشور است. بانک در این زمان تبدیل به کارخانه تولید پول در کشور شده بود و این امر بانک را از ورود هرگونه سرمایه خارجی به داخل کشور بی نیاز می ساخت. زیرا طرف خارجی به هر میزان که اراده می کرد می توانست پول وارد شبکه مالی کشور کند. این درحالی بود که بر اساس بند سوم قرارداد، بانک هرگز متجاوز از 40 کرور فرانک که 800 هزار لیره انگلیسی باشد بلیت بانک نشر نخواهد داد مگر اینکه به دولت اطلاع دهد. و البته بانک با دادن رشوه مشکل را حل می کرد.

- به نقل از یک مقاله به قلم دکتر مرتضی دهقان نژاد