اگر روزگاری لوکاچ دوگانه ادبیات مدرنیستی و رئالیسم انتقادی را با قاطعیت مطرح می کرد و جانب نوع اخیر را می گرفت، هنوز وضعیت دست کم در ادبیات، چنان وهمناک و متناقض نبود. اما در روزگاری که تناقضات موجود در جهان و در صحنه ادبیات به حد اعلای خود رسیده است، دشوار بتوان از یکی از دوگانه های لوکاچ دفاع کرد. جریان غالب ادبی که می توان آن را حافظان وضع موجود خطاب کرد، تا پیش از این از ادبیات حرفه ای یا تخصصی سخن می گفت که بنا داشت از بختک ادبیات روشنفکرانه متعهد رهایی یابد، اما اینک با ازکارافتادن چرخ دنده ای در دستگاه تولید انبوه کتاب، با چرخشی جعلی داعیه نوشتن از وضع موجود و مداخله در آن را دارند و