وقتی می خواستیم پا به دنیا بگذاریم هیچ کس نگفت تا کی ویزای ماندن در این سیاره رنج را داریم: ده سال، ده ماه، ده روز یا فقط ده ساعت.

به دنیا آمدیم. آنقدر بازی خوردیم تا بزرگ شدیم. اصلا همین بازی کار را خراب کرد، سرمان گرمش بود که فراموش کردیم روی باند پرواز هستیم و هر لحظه با شنیدن تیک آف باید دنیا را ترک کنیم. دنیایی که با همه رنج هایش، گنج هایی هم داشت که پیدا نکرده، باید بگذاریم و برویم. اما در این بین افرادی هم همیشه هستند که وسط بازی زندگی زمین می خورند، استخوانی می ترکانند، خونی می ریزند. یک برگه پر از اعداد پایین و بالا دست شان می دهند که خط آخرش نوشته: به سمت باند پرواز: وقت رفتن نزدیک است. آن وقت است که آدمی دست از بازی می کشد و می خواهد تازه زندگی کند. گنج های گمشده را بیابد و جای رنج های کشیده بگذارد. دقایق آخر بودنش در دنیا، دنبال زندگی اش می گردد.