ایسنا: پژوهشگران دانشگاه «استنفورد آمریکا» با کمک آخرین نسخه «عینک هوشمند گوگل» که به یک گوشی هوشمند متصل است، سعی در درمان کودکان اوتیسمی دارند. از وقتی که نسخه جدید عینک هوشمند گوگل در ماه ژوئیه 2017 عرضه شد، کمتر خبری از آن شنیده ایم. اما دانشمندان یک کاربرد مهم برای این عینک واقعیت افزوده پیدا کرده اند؛ کمک به بچه های اوتیستیک در تعاملات اجتماعی. «اوتیسم» اختلال رشدی است که مانع توانایی فرد برای برقراری ارتباط با دیگران می شود.

طبق گزارش منتشر شده در مجله «Npj Digital Medicine»، محققان یک رویه درمانی آزمایشی جدید را با انطباق عینک هوشمند گوگل و نرم افزار تشخیص چهره ابداع کرده اند که در آن احساسات مردم به کاربر بیان می شود. در یک آزمایش، 14 کودک مبتلا به اوتیسم این سیستم را با ایده کمک به بچه ها در توسعه مهارت های اجتماعی و به منظور بهبود وضعیت اجتماعی خود در طول سال های رشد و بلوغ و بزرگسالی، در خانه استفاده کردند. 12 خانواده از خانواده های 14 کودک، گزارش دادند که پس از 10 هفته استفاده از این سیستم، کودکشان تماس چشمی بیشتری برقرار کرده است. هرچند مهم است توجه داشته باشیم که این برنامه آزمایشی شامل یک گروه کنترل نبوده است که بتوان گفت آیا عینک هوشمند گوگل تاثیر قابل توجهی در نتایج داشته است یا خیر. اما چشم انداز استفاده از تکنولوژی برای کمک به افراد مبتلا به اختلالات رشدی، ذهنی و جسمی روشن است و غول های فناوری هرکدام راه حل های خود را در طول این سال ها ارائه کرده اند.

خبرگزاری مهر: مراکز توانبخشی و ترک اعتیاد در چین می توانند با کمک فناوری واقعیت مجازی، حسگرهای پوستی و فناوری ردیابی حرکات چشم معتادان را درمان کنند. به نقل از انگجت، مراکز توانبخشی چین از فناوری برای درمان اعتیاد استفاده می کنند. آخرین روش در این حوزه کمی عجیب به نظر می رسد. مراکز توانبخشی ترک اعتیاد در شانگهای با کمک فناوری های واقعیت مجازی، ردیابی حرکات چشم و حسگرهای پوستی به روند درمان و تاثیرگذاری روش های درمانی ترک اعتیاد کمک می کنند. در این روش بیماران به تصاویر و ویدئوهایی نگاه می کنند که نشان دهنده تاثیرات دارو هستند و از سوی دیگر فناوری ردیابی حرکات چشم به تعیین واکنش های آنها (مانند آنکه به تصاویر توجه دارند یاخیر) کمک می کند. این درحالی است که بیماران نمی توانند بدون جلب توجه ناظران خود، از تصاویر ناخوشایند دوری کنند. حسگرهای پوستی که فعالیت های الکتروپوستی و سرعت نبض را اندازه گیری می کنند، به درمانگر کمک می کنند واکنش های بیماران را بهتر درک کنند. بیماران شاید بتوانند نگاه خود را کنترل کنند، اما نمی توانند ضربان قلب را کنترل کنند.