چند روز پیش همراه مریم رفتیم تماشای موزه سرامیک برلین. اما فایده نداشت، دوباره باید بروم و ببینمش. مکان این موزه، قدیمی ترین خانه محله ویلمرزدورف برلین است: خانه یک طبقه سیصدساله ای که در گذر ایام دستخوش تغییر و تحولات زیادی شده -یک زمانی خانه بوده، بعد فروشگاه، بعد مدرسه رقص و حالا موزه سرامیک، و بعید نیست در این میانه ها چیزهای دیگری هم بوده باشد که من نمی دانم- و حالا دیگر جزیی از میراث شهر محسوب می شود.

موزه سرامیک برلین موزه خصوصی کوچکی است که یک سازمان مردم نهاد حامی هنر سرامیک سازی با بودجه و حمایت سنا و شهرداری برلین و البته همیاری اعضا و حامیانش بنا کرده. این موزه فقط چهار گالری دارد که بزرگ ترین شان شاید به زحمت چهل متر می شود، اما- به مصداق فلفل نبین چه ریزه- گنجینه جذاب و ارزشمندی را در خودش جای داده.