این داستان را قبلا تعریف کرده ام اما امروز مناسبتی پیش آمده که حیف است بازگویش نکنم. اوایل انقلاب، یکی از رفقای ما رفته بود سربازی و ریش بلندی داشت که دلش نمی آمد بتراشد. سرباز باید مو و ریش خود را کوتاه کند اما در آن ایام جو پادگان ها متشنج بود و افسران و درجه داران اعتماد به نفس لازم را برای برخورد با نیروهای تحت امرشان نداشتند. سر صبحگاه، رفیق ما تعریف می کرد که «فرمانده پادگان آمد و چشمش به ریش بلند من افتاد. هم می خواست تذکر دهد هم پیش خودش ملاحظه می کرد که نکند دمم به جایی وصل باشد و این تذکر کار دستش بدهد. با رعایت همه جوانب و با لحنی لین گفت پسرم فکر نمی کنی این ریش به این بلندی مناسب