عکس ها بیشتر از حد ترسناکند. تماشاگران فوتبال که اصولا باید برای دیدن و لذت بردن از فوتبال به ورزشگاه رفته باشند، سنگ هایی را به سمت هم پرتاب می کنند که هر مانع غیرانسانی را هم نابود می کند چه رسد به انسان. اشتباه نکنید... این سنگ ها نه برای دشمن که برای خرد کردن صورت هموطن پرتاب می شود. هموطنانی که تنها گناهشان، عشق به تیمی دیگر است. در نگاه بعضی افراد، این عشق، آنقدر نابخشودنی است که باید به سختی مجازات شود. گفته می شود آنها متعلق به فوتبال نیستند. اگر نیستند، پس چرا در تمام ورزشگاه های ما دیده می شوند؟ چرا ریشه این رفتارها تا این حد محکم شده؟ این همه نفرت و خشونت از کجا به فوتبال تزریق شده که تا این حد مسمومش کرده؟ آنقدر که در ورزشگاه های ما همه چیز ببینیم جز فوتبال؟

رفتارهای خشن، سنگ پرانی های جنون آمیز، ناسزاهای رکیک و شعارهایی علیه مام میهن. اینها از کجا در فوتبال ما ریشه دواند؟ اگر آدم هایی که این تندخویی های نخواستنی را رواج می دهند، متعلق به فوتبال نیستند، پس چرا همه جا آنها را می بینیم؟ در هر ورزشگاهی، ردی از آنها هست و هیچ اراده ای هم بر حذفشان نیست. شاید به دلیل خواب مدیران فوتبال کشور، به بخشی از فوتبال ما تبدیل و آنقدر قدرتمند شده اند که آنها را شکست ناپذیر بدانیم.خشونت این روزهای ورزشگاه ها و بیماری مفرط فوتبال مظلوم ما، نتیجه خواب مدیران فوتبال ماست؛ مدیرانی که هزینه سفر رایگان بوقچی ها را به کشورهای مختلف دنیا می دهند تا آنها را برای برهم زدن آرامش ورزشگاه های ایران تهییج کنند. این فوتبال بیمار و پر از خشونت، چه دردی را درمان می کند؟ سودی ندارد جز پر کردن جیب عده ای خاص. هیچ کس از این آشوب فزاینده بهره نمی برد. فوتبال را دیگر برای فوتبال دوست نداریم و این خطرناک است. فوتبال شده دستاویزی برای عقده گشایی و این هم ترسناک است. فکری برای زخم تن این بیمار نجیب کنید که اگر ناسور شود، همه می سوزیم.