برج ایفل تنها راه کسب درآمد فرانسوی ها از توریست ها و گردشگران نیست. در پاریس شما می توانید دستمال کاغذی هایی خریداری کنید که طرح متروی این کشور روی آنها طراحی شده: تنها به این خاطر که نقشه متروی پاریس به عنوان یکی از پیچیده ترین متروها شناخته شده است. یا کشور اتریش با موسیقی شناخته می شود. انواع و اقسام سوغات های این کشور موسیقی موتزارت را پخش می کند و حتی شکلات ها هم با طرح این آهنگساز ساخته می شوند تا هیچ گردشگری موتزارت و اتریش را فراموش نکند. اگر به پراگ سفر کرده باشید، می دانید که پراگی ها فضاهایی درست کرده اند که در آنها این شهر با ساختمان های خاکستری تداعی می شود و در این فضا ناگهان نمادهایی یا نقش قرمز رنگی را پیاده می کنند که همین برند سوغات پراگ شده است. این مثال ها را زدم تا بگویم کشورهای گردشگرپذیر از هر نمادی در پیشینه فرهنگی کشورشان سوغات درست می کنند. این کار سه مزیت دارد: گردشگران برای خرید وقت می گذارند، با خرید این سوغات ها ارز بیشتری از طرف گردشگران به کشور وارد می شود و در نهایت هم با سوغات ها، خاطره می سازیم و آن منطقه گردشگری را فراموش نمی کنیم. در موزه ها هم همیشه به یک فروشگاه می رسید که در آن نقش اشیایی که در موزه دیدید را به شکل ماگ، تی شرت، پازل، مگنت و.. می فروشند و از کودک دو ساله تا یک فرد مسن می تواند بر اساس سلیقه خود یادگاری موردنظرش را انتخاب کند. اما آنچه در گردشگری ایران رخ می دهد، نمایشی از این سوغات هاست. ما هنوز ارزش سوغات ها را در جذب گردشگری درک نکردیم و از آنجایی که در هرمنطقه صنایع دستی خاص خود را داریم، به تولید سوغاتی های بیشتر و خلاقیت برای رسیدن به چنین نشانه هایی چندان فکر نمی کنیم. اتفاقی که باعث شده تا نه از نمادهای شهری ایران خاطره ای برای توریست ها باقی بماند و نه همه آنچه میراث گردشگری ما است و کم هم نیست.