در دنیای پیشرفته امروز نه تنها دولت ها بلکه شرکت ها و بنگاه های خصوصی، برنامه های سالانه، 5 ساله، 10 ساله و حتی 20 ساله تدوین می کنند. امکان این برنامه ریزی نیز مدیون ثبات حاکم بر سیاست های کلان کشورهاست. در حقیقت فعالان اقتصادی در کشورهای توسعه یافته، برپایه رویکرد کلان سیاست گذاران خود، برای آینده شرکت و بنگاهشان تصمیم می گیرند.

اتفاقی که اگر در ایران شاهد آن نیستیم به دلیل کم توجهی فعالان اقتصادی به مطالعات آینده نگری در حوزه کاری شان نیست، بلکه به این دلیل است که آنها در دریایی مواج و پرتلاطم در حرکت هستند و صرفا تلاش می کنند در میان موج تصمیمات خلق الساعه دولت ها دست و پا بزنند تا