سال 1348 که در رشته هنرهای نمایشی دانشکده هنرهای زیبا قبول شدم، تصورش را هم نمی کردم که با یکی از اسطوره های تئاتر آن دوران هم دانشکده شوم و او را از نزدیک ببینم.

آن زمان من 18ساله بودم و آقای انتظامی چهل و شش، هفت ساله. گاه گداری ایشان را در بوفه یا حیاط دانشکده می دیدم، ولی جرئت نمی کردم نزدیکشان شوم، زیرا ایشان از نظر من آن وقت ها یک آدم جاافتاده و جدی بود و امکان نداشت به من امکان هم کلام شدن بدهد، اما خیلی زودتر از آنچه فکر می کردم، به این اسطوره دست نیافتنی نزدیک شدم و ارتباطی دوستانه بینمان برقرار شد، چراکه ایشان شخصیت شوخ و طنازی داشت و از درون جوان بود و حتی در کهن سالی شوخ طبعی و نشاط جوانانه اش را از دست نداد.و امروز، در آستانه برگزاری هفدهمین جشنواره نمایش عروسکی که دبیرش هستم، تجربه تلخ دوره شانزدهم و درگذشت داوود رشیدی عزیزم در میانه برگزاری جشنواره برایم تکرار شد.حالا می خواهم همان گونه که از روح بلند داوود رشیدی عزیزم برای ادامه برگزاری جشنواره گذشته اجازه گرفتم، از روان پاک استاد عزت الله انتظامی نیز کسب اجازه کنم تا جشنواره روند عادی اش را در خدمت به تئاتر و مردم طی کند.خانواده نمایشگران عروسکی درگذشت استاد انتظامی را به همه مردم ایران تسلیت می گوید.