شهروندان تهرانی چندی است با بیلبوردهای زیادی در معابر شهری با موضوع گفت وگو مواجه می شوند. در این یادداشت کوشش می کنم تا حدی درباره ماهیت و کیفیت این بیلبوردها سخن بگویم.

از دی ماه سال 1388، پس از گذشت چند ماه از اعتراضات مردمی به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری دهم، نظام بر آن شد بسترهایی را برای گفت و گوی شهروندان فراهم کند و در این زمینه، سیاست هایی در راستای بخشی کردن اعتراض ها اتخاذ شد؛ به نحوی که هر صنف مطالباتش را در چارچوب مشخصی پیگیری کند. در واقع سیاست گذاران بر آن بودند از ترکیب شدن اعتراض ها با یکدیگر جلوگیری کنند. این پروژه قبلا نه در قالب تقویت کرسی های آزاداندیشی و نه در سایر اشکال، به نتیجه مدنظر ختم نشده بود.