در دوره سلطنت ناصرالدین شاه (1275 1227 ش) در پی اصلاحات در کشور، ساختار اخذ مالیات نیز تاحدودی تغییر کرد؛ به این ترتیب که برای هر ایالت یک مستوفی می فرستادند که در آنجا امور مالیاتی محل را اداره کند. به این مستوفی، مستوفی در محل می گفتند. پس از این اصلاحات هر ایالت یک مستوفی در پایتخت و یک مستوفی در محل داشت. مستوفی پایتخت باید کتابچه ایالت خود را مانند گذشته، تنظیم کند و به مستوفی محل دهد؛ البته در کتابچه دستورالعمل مستوفی پایتخت مخارج آن ایالت با جزئیات درج شده، اما در قسمت عایدات فقط رقمی کلی آمده بود که مالیات را نیز شامل می شد. جزئیات این عایدات در دفتر جزو جمع مستوفی های محلی آمده بود؛ اما مستوفیان پایتخت هیچ اطلاعی از آنها نداشتند.