انقراض سال هاست پا به پای یوزپلنگ های آسیایی می دود، سال هاست کارشناسان و روزنامه نگاران از خطر انقراض این گونه حرف می زنند و می نویسند؛ دست کم حدود دو دهه است که تلاش برای نجات این گونه با حمایت های بین المللی همراه شده اما نتیجه همان خطر انقراض است که هنوز روی سر یوزپلنگ ها سایه انداخته است.

کارشناسانی که به تلاش برای نجات یوزپلنگ ها درکشورمان خوشبین هستند، می گویند اگر این تلاش ها نبود به طور حتم اکنون دیگر یوزپلنگی در ایران زندگی نمی کرد به همین دلیل نباید به فعالیت افرادی که برای نجات یوزپلنگ تلاش می کنند خیلی خرده گرفت. این افراد می گویند کمک های برنامه عمران ملل متحد (UNDP) برای نجات یوز خیلی نیست و نهادهای بین المللی چند برابر بودجه ای را که برای پروژه حفاظت از یوز آسیایی در نظر می گیرند، برای دیگرگونه های در معرض خطر انقراض در سایر کشورها هزینه می کنند.

در برابر این گروه هستند افرادی که می گویند نجات یوزپلنگ در کشورمان به نقطه مناسبی نمی رسد، چون نجات این گونه همواره گرفتار حاشیه هایی است که راه را برای حفظ این گونه دشوارتر می کند.

این حاشیه ها آن قدر بوده که سبب شده حتی کمک های بین المللی نیز برای نجات این گونه کاهش پیدا کند. هرچند این روزها در سازمان حفاظت محیط زیست تلاش برای حفظ این حمایت ادامه دارد، اما هنوز هیچ قراردادی نهایی نشده است.

تلاش ها برای نجات یوزپلنگ از خطر انقراض به سرانجام نمی رسد، چون خیلی ها به این مساله به چشم نمایش نگاه می کنند و نمی خواهند هیچ گاه از مقام حرف به عمل برسند. کمتر مسئولی است که این روزها از شرایط یوزپلنگ ها آگاه نباشد و نداند تخریب زیستگاه و تصادفات جاده ای هر روز یوزها را به انقراض نزدیک تر می کند. اما این تهدیدها در اصلی ترین زیستگاه ها پا به پای یوزها می دوند.

یوزپلنگ ها در کشورمان قربانی می شوند و مسئولان همچنان برای نجات این گونه وعده می دهند؛ وعده هایی مانند فنس کشی جاده، ساخت زیرگذر، خروج دام از زیستگاه و توقف فعالیت هایی مانند معدنکاوی. وعده هایی که به نظر می رسد این روزها جدی ترین عامل انقراض یوز آسیایی است.