محمد دبیرسیاقی متعلق به نسلی از بزرگان است و هم عصری و هم نفسی با بزرگانی چون دهخدا، فروزانفر، بهار، زرین کوب، حسین خطیبی و محمد معین را تجربه کرده است. او مردی دانشمند است که در سنین جوانی با علی اکبر دهخدا آشنا شد و با او همکاری کرد. همکاری پرباری که تحسین و تایید دهخدا را به همراه داشت و در واقع در تنها صدایی که از مرحوم دهخدا به جا مانده، او ذکر خیر از دبیرسیاقی می کند و می گوید: جوانی کوشا با من کار می کند به نام دبیرسیاقی... او در واقع تنها بازمانده همکاران دهخدا نیز هست. او سال 1325 در انجمن ایران شناسی با پورداوود کار کرد و یکسال بعد همکاری اش را با دهخدا شروع کرد که هفتاد سال به طول انجامید و تا همین چند سال پیش که به قزوین مهاجرت کرد در لغت نامه از اعضای ثابت محسوب می شد. ایشان متونی مانند سفرنامه ناصرخسرو، منوچهری دامغانی و «نزهةالقلوب» را تصحیح کرد و کارهای ارزشمندی در حوزه قزوین شناسی انجام داد و آثاری همچون زندگی و سرگذشت فردوسی، تاریخ بیهقی، عنصری بلخی، دقیقی طوسی و شاه دایی شیرازی را سامان داد. یا مجلد «ره انجام حکمت» که به آثار استاد علی اصغر حکمت اختصاص داشت. به هر روی آشنایی نزدیک من با ایشان از چاپ مقالاتشان بود که برای انتشار به کلک و بعدها به بخارا می سپردند و برای ایشان برنامه ای مفصل برگزار کردیم در شب های بخارا که مگر گوشه ای از زحمات سالیان سالشان را پاس بداریم.

دبیرسیاقی در فرهنگ و ادب فارسی چهره ای شاخص با جایگاه رفیع است و از بعدی دیگر، با اینکه درختی است پربار و پربرگ، همواره فروتن و افتاده است و همین نشان می دهد که این نسل چه جان های عزیزی هستند و قدرشناسی از آنان کمترین کاری است که می شود در پیشگاهشان انجام داد. برای ایشان آرزوی سلامتی دارم و پاس داری می کنم کارنامه سراسر درخشانشان را.