خاک تنگه ابوقریب را باید توتیای چشم کحل بصر کنی و شمیمش را بر جان نشانی تا تازه شود و نفس گیرد و روح را در هوای دل انگیز و شورانگیز خاک گلگون ابوقریب به پرواز در آورد. «تنگه ابوقریب» به سترگی تاریخ پر فراز و نشیب این مرز و بوم کهن پای است. که ذره ذره خاکش با قطرات پاک خون های جوانانش لاله گون گشته. ابوقریب به اندازه همه تاریخ این سرزمین است که اگر نبود جان فشانی شهدای آن، برای هماره تاریخ می باید سرافکنده می ماندیم و پاسخی برای نسل هایمان نداشتیم. همان گونه که گذشتگان از برای هفده شهر قفقاز و... برای مان پاسخی ندارند. ابوقریب و شهدای آن خورشیدی است بر تارک این خاک پاک.