وقتی در دقیقه سوم فیلم «غریبه»، بهرام پرتوی (مهدی هاشمی) کارمند باسابقه شهرداری، خبر بازنشستگی خود را از زبان همکارش می شنود، رنگ از رخسارش می پرد و روی صندلی ولو می شود. موسیقی ناصر چشم آذر هم درست از همین لحظه شروع می شود تا غم این خبر ظاهرا تلخ را تشدید کند. در آن سال ها کارمندی برای خودش ارج و قرب و پرستیژی داشت و آب باریکه حقوق و یک مستمری ثابت و مشخص با پاداش ها و مزایای احتمالی نشانه های یک امنیت شغلی بود و به شکل دلپذیری امورات زندگی را می چرخاند. عادت به یک فن و فعالیت به شکل مستمر، خوشایند عده زیادی بود و راضی نبودند این روند را با مشاغلی غیرقابل پیش بینی و ماجراجویانه و ریسکی، مثلا در بازار تاخت بزنند. کارمندی حتی حکایت از یک طبقه اجتماعی هم داشت.