منافع ملی چین مبنایی برای دیدگاهش در مورد نظم بین المللی پساجنگ به دست می دهد. در اسناد و استراتژی های رسمی، اظهارات رهبران ارشد و تحلیل اندیشمندان و موسسات غیررسمی اما مرتبط با دولت چین مجموعه ای از دیدگاه ها در مورد نظم پساجنگ را خلاصه کرده است.

در عصر مائوئیستی، وقتی وضعیت ثبات حاصل کرد، رهبران چین روابطی با جهان درحال توسعه و با شوروی و آمریکا به هم زدند.

به دلیل فقر و انزوای سیاسی چین، رهبران این کشور در عصر مائو تعامل اندکی با سازمان ملل و موسسات مهم دیگر نظام بین الملل داشتند. با این حال، اندیشه و عمل دیپلماتیک چین به دنبال شناسایی آمریکا و شروع اصلاحات و سیاست بازگشایی درها در اواخر دهه 70 تغییر چشمگیری یافت. چین وارد سازمان ملل شد، نقش خود را در تجارت بین الملل بسط داد و نفع بیشتری در طرح های بین المللی یافت. به طور کلی، وقتی مقام های چینی اصرار می کنند که این کشور «حامی نظم بین المللی است»، به طور خاص به مشارکت چین در سازمان های مستقری مانند سازمان ملل، WTO و حمایت این کشور از بسیاری از قوانین و معاهدات بین المللی اشاره می کنند. در مقایسه، رهبران و متفکران چین منتقد هنجارها و ارزش های لیبرالی هستند که پشتیبان نظم بین المللی به منزله «ایدئولوژی سیاسی» غربی است. «نیو شین چون» [Niu Xinchun]، محقق موسسه چینی «روابط بین الملل معاصر در وزارت امنیت دولت» (CICIR)، توضیح داد که چین «به طور موفقیت آمیزی در نظام اقتصادی بین المللی ادغام شده» اما به «دشواری های روزافزون این ادغام سیاسی و ایدئولوژیک» اشاره کرد.

او ایدئولوژی سیاسی مدافع نظم بین المللی را ایدئولوژی غربی توصیف می کند که مطابقت زیادی با نیازهای قدرت های درحال ظهور ندارد. به عنوان مثال، او آنچه را ترجیح غرب برای «هژمونی» با آنچه ترجیح کشورهای غیرغربی برای «موازنه قوا» می نامید و نیز [ترجیح] «سرمایه داری» به «سوسیالیسم» و دیگر الگوهای اقتصادی و «دموکراسی» با «اقتدارگرایی» و دیگر روش های حکمرانی را مورد مقایسه قرار داد. «نیو» با انعکاس یک سوء ظن گسترده در تفسیر رسانه های چینی و نوشته های آکادمیک، ایالات متحده را به تلاش برای «حل ساختن چین و مهار» این کشور از طریق ایدئولوژی سیاسی غربی اش متهم می کند. در این زمینه کلی، ما مجموعه ای از «تم»های گسترده را در اظهارات رسمی چین درخصوص نظم بین المللی می یابیم.