اما نات (1915-1860- Emma Nutt) اولین اپراتور تلفن زن در جهان در تاریخ اول سپتامبر 1878 بود و به این خاطر اول سپتامبر را به نام روز «اما نات» نام گذاری کرده اند. او در شرکت مخابرات بوستون در ایالات متحده آمریکا کارش را آغاز کرد.

در ژانویه سال 1878، شرکت مخابراتی بوستون پسرها را به عنوان اپراتورهای تلفن استخدام می کرد و این کار با جورج ویلارد کروی شروع شده بود. پسرها (از جمله شوهر نات) به عنوان اپراتورهای تلگرافی بسیار موفق عمل می کردند؛ اما نگرش آنها (یعنی نداشتن صبر) و طرز رفتارشان (شوخی کردن و ناسزا گفتن) برای تماس های تلفنی زنده غیر قابل قبول جلوه می کرد. بنابراین این شرکت دست به استخدام اپراتورهای زن جوان زد. در اول سپتامبر 1878 «اما نات» استخدام شد و کار حرفه ای خود را به عنوان اپراتور تلفن زن آغاز کرد و به مدت طولانی، یعنی تا پایان سال بازنشستگی اش در سال 1911 این حرفه را ادامه داد. چند ساعت بعد از شروع کار نات، خواهرش استلا به عنوان دومین اپراتور تلفن زن در جهان استخدام شد. بنابراین نام این دو خواهر به عنوان اولین اپراتورهای تلفن در تاریخ ثبت شد. اما برخلاف اما، استلا فقط یک دوره کوتاه به این کار مشغول شد و سپس زود ازدواج کرد. واکنش مشتریان نسبت به شکیبایی، صدای تربیت شده و آرامش بخش او همراه با رفتار صبورانه اش تا حد بسیار زیادی رضایت بخش بود. بنابراین برای این کار کلا زنان جایگزین مردان شدند زیرا که بهتر از مردان از عهده این وظیفه برمی آمدند. در سال 1879، اما لندون، کری بولت و مینی شومان از جمله اولین اپراتورهای زن در میشیگان بودند. به این ترتیب در اواخر دهه 1880 تقریبا تمام اپراتور های تلفن را زنان تشکیل می دادند.

نات در اصل توسط الکساندر گراهام بل استخدام شده بود؛ یعنی کسی که اختراع اولین تلفن کاربردی را به او نسبت می دهند. ظاهرا نات با این شغل زیاد بیگانه نبود و قبل از این کار در یک دفتر تلگراف محلی مشغول به کار بود. او در شغل جدیدش برای 54 ساعت کار در ماه حقوقی معادل 10 دلار دریافت می کرد؛ برای همین این کار برای او از هر جنبه(چه از نظر مالی و چه از نظر ارتقای شغلی) یک پیشرفت بزرگ محسوب می شد که البته این امر حاصل استعداد و هوش بالای او بود. در گزارش ها آمده است که او حافظه بسیار قوی داشت و می توانست هر شماره ای را که بخواهد از دفترچه تلفن کمپانی مخابراتی انگلیس به خاطر بسپارد.

البته برای استخدام در شغل اپراتوری تلفن شرایطی نیز لازم بود. اول اینکه برای اپراتوری، زنان باید مجرد می بودند و دوم اینکه آنها در سنین ما بین هفده تا بیست و شش سال استخدام می شدند. یک اپراتور زن باید ظاهری مناسب و آراسته می داشت. و همانند بسیاری دیگر از تجارت های آمریکایی در اوایل قرن بیستم، شرکت های مخابراتی نیز علیه افراد خاصی از گروه های قومی و نژادی رفتاری تبعیض آمیز داشتند. به عنوان مثال، زنان آفریقایی-آمریکایی و یهودی ها اساسا مجاز به انجام این کار نبودند. البته در اوایل دهه 1900، شرکت های تلفن باعث فشار بر اپراتورها شدند و آنها را در مضیقه کاری قرار دادند. آنها زنان را وادار کردند تا بدون پرداخت دستمزد اضافی در دو شیفت با فاصله استراحت سه ساعته کار کنند و این موضوع فشار زیادی را بر اپراتورهای زن وارد کرد. از آن پس، اپراتورها تحت نظارت سختگیرانه کار کردند و ناظران صندلی هایشان را درست مقابل آنها گذاشته بودند و به کار آنها نظارت می کردند و در قبال هرگونه اشتباه حتی جزئی آنها را جریمه می کردند.

اما هنگامی که جنگ جهانی اول شروع شد، اپراتورهای تلفن از کمبود نیروی ناشی از جنگ بهره مند شدند. آنها برای دستمزد بالاتر و ساعت های کاری مناسب تر دست به اعتصاب زدند و در نهایت توانستند به مطالباتشان دست یازند. پس از جنگ، کارفرمایان تلاش کردند تا این دستاوردها را بازستانند و شرایط کاری را به حالت قبل از جنگ برگردانند.

اما بالاخره در ساعت 7 صبح 15 آوریل 1919، اپراتورهای شیفت شبانه ایالت های نیوانگلند به طور همزمان دست از کار کشیدند و این آغاز یک اعتصاب سراسری اپراتورهای تلفن در پنج ایالت نیوانگلند بود که شامل هزاران زنی می شد که در این اعتصاب شرکت کرده بودند و مردم نیز متحدا از آنها پشتیبانی کردند و در نهایت در اثر فشار این اعتصاب ها مدیریت موافقت کرد تا هم دستمزدها را افزایش دهد و هم اتحادیه آنها را به رسمیت بشناسد. این اعتصاب در تاریخ جنبش های فمینیستی از جایگاه والایی برخوردار است و یکی از اولین بارقه های اعتصاب عمومی زنان برای گرفتن حق و حقوقشان بود. زیرا زنان همیشه به عنوان نیروی کار ارزان قیمت به کار گرفته می شدند و اتحاد سراسری آنها در این اعتصاب راه را برای جنبش های برابری خواهانه بعدی گشود. این اتفاق همزمان با رشد آگاهی عمومی در مورد زنان در جامعه بود و همین امر باعث شده بود تا جامعه از اعتصابات سراسری زنان اپراتور کاملا حمایت کند و این همبستگی باعث به بار نشستن دیگر مطالبات زنان شد.