اکثر معلم ها، دانش آموز بله قربان گو را دوست دارند. این که وقتی معلم می گوید دو بعلاوه دو می شود چهار بپذیرد و دنبال دلیل نباشد؛ با این که سال هاست این شیوه آموزشی ناکارآمدی خود را نشان داده است.

در کلاس ما اما بحث پذیرش ریاضی و فارسی نبود که من بگویم و آنها بگویند چشم. داشتیم با هم زندگی می کردیم و برای سازگاری با زندگی و داشتن زندگی بهتر، مهارت هایی را می آموختیم.

بچه ها هرچه بیشتر «خود» می شدند، بازدهی کلاس هم بالاتر می رفت. لذت می بردم از تعاملی که در کلاس داشتند. برای همه چیز به دنبال دلیل بودند. می گفتم سلام کنید. می گفتند چرا؟ می گفتم در هر مکان لباس مناسب آنجا را بپوشید می گفتند چرا؟ خلاصه آنقدر چرا و پاسخ که خوب می فهمیدند قضیه از چه قرار است. آنقدر خود شده بودند که به راحتی «نه» می گفتند و تصمیم می گرفتند.