من از سال ها پیش در نشست ها و دیدار های دوستانه، چند باری با پیتر سلیمانی پور دیدار داشتم.پیتر در همه این دیدار ها بسیار گرم و توام با آرامش رفتار می کرد و انرژی مثبت اش کاملا به دیگران منتقل می شد. ما در این دیدار ها از موسیقی و هنر می گفتیم. به جرات می توان گفت، او در شمار هنرمندهایی بود که با خویش و دیگری به صلح رسیده بود. هنرمندی خلاق و آزاده بود و به آزادی اندیشه در عرصه هنر عمیقا اعتقاد داشت و بازتاب این نگاه را می توان در آثارش هم دید. هنر را زبانی برای پیوندهای انسانی می دانست و در زندگی و آثارش این دیدگاه را دنبال می کرد. او موسیقی را برای آن حالت درونی و معنوی اش می خواست و برخلاف بسیاری که بیشتر اهل خودنمایی و نمایش هستند؛ او چندان در پی تبلیغات و مطرح کردن خودش نبود و وجوه معنوی موسیقی برایش بسیار اهمیت داشت و این حس تعالی و نگاه معنوی در زندگی اش جاری بود. پیتر سلیمانی پور، ساز های مختلفی را می نواخت و درک خوبی از موسیقی ملل داشت و همین طور اشراف خوبی به موسیقی جز داشت. سلیقه موسیقی مان به هم شباهت داشت و من کار هایش را دنبال می کردم و اجراهایش را گوش می دادم. او گرچه بر تکنیک ها مسلط بود، اما چندان در بند تکنیک نبود و بیشتر متاثر از حس و عاطفه کار می کرد و برای همین کارهایش بسیار عاطفی و تاثیر گذار است. پیتر یک نوازنده بسیار خوب بود. درگذشت او را به خانواده اش و جامعه موسیقی تسلیت می گویم. یادش گرامی