موضوع حضور جمهوری اسلامی ایران در مجامع و سازمان های بین المللی در طول چهار دهه گذشته همواره با بحث ها و دیدگاه های متنوعی روبه رو بوده است که این مهم نشان دهنده برخی برآوردها و ادراک های نادرست نسبت به محیط بین المللی و کارکرد سازمان های بین المللی است. بدون تردید ساختار قدرت در نظام بین الملل، عملکرد همه نهادهای بین المللی را کمتر یا بیشتر بسته به نوع فعالیت و حوزه عملکرد آنها تحت تاثیر قرار می دهد.

در این موضوع در سازمان ملل متحد به ویژه درشورای امنیت که 5 قدرت بزرگ جهان درآن از حق وتو برخوردار هستند، نمود و بروز بیشتری پیدا می کند اما این یک واقعیت غیر قابل انکار است که در فضای تشدید ایران هراسی و بزرگ نمایی تهدیدی به نام ایران در این منطقه از جهان و حتی فراتر از سطح منطقه ای به عنوان تهدیدی برای صلح و امنیت بین المللی آن گونه که امریکا برای پیشبرد این پروژه تلاش می کند، حضور ایران در سازمان ها و مجامع بین المللی را بیش ازپیش ضروری می سازد و این دقیقا بر خلاف نقطه نظری است که حضور ایران در این مجامع را مشروعیت بخشیدن به آن و به نفع قدرت های سلطه گر جهانی ارزیابی می کند. این واقعیت را نمی توان انکار کرد که طرح دیدگاه و نقطه نظر های مردم ایران و جمهوری اسلامی ایران از سوی رهبران و نمایندگان کشور در سطوح مختلف می تواند به بهبود و اصلاح این چهره ای که امریکا تلاش دارد آن را مشوه سازد، کمک کند. در واقع حضور نمایندگان جمهوری اسلامی در سطوح مختلف در مجامع مختلف و گردهمایی هایی که نمایندگان کشور های مختلف جهان حضور دارند، این فرصت را پیدا می کنند تا با استفاده از رسانه های بین المللی به بیان دیدگاه ها، خواسته ها، مطالبات و در واقع نگرش های واقعی مردم و دولت ایران پرداخته و فضای تبلیغاتی سنگین علیه ایران را بشکنند. حضور ایران در مجامع بین المللی، حتی در سازمان ملل فرصتی خواهد بود تا رهبران ایران به ویژه رییس جمهور به بیان دیدگاه های خود به طور مستقیم مردم جهان و افکار عمومی بین المللی را درباره دغدغه ها و نگرش ها و حقوق حقه ایران به طور مستقیم روبه رو ساخته و از این مسیر فضا را برای پیشبرد ابزار دیپلماسی و استفاده از آن در جهت تامین منافع ایران مهیا سازد.