جامعه در این روزها منتظر یک تحول اساسی است. شرایط اقتصادی، بین المللی و منطقه ای و بحران های اخیر در چهل سال گذشته بی سابقه بوده است. مجموعه این تحولات در سه دسته انقلاب، کودتا یا رفرم می تواند جای بگیرد. با توجه به خصلت های تاریخی ملت ایران دو مورد اول تکرار نخواهند شد. بنابراین جامعه اگر منتظر تحول اساسی باشد، راهی به جز رفرم و اصلاح پیش روی خود ندارد. افکارعمومی پذیرفته اند که اگر قرار باشد حرکت جدی در کشور رخ دهد، فقط گفتمان اصلاحات است که می تواند آن را مدیریت کند. جریان اصلاحات به جهت تجربه تاریخی 40 ساله، برآمدن از انقلاب و تبیین مانیفست اصلاحگرانه توان مدیریت دارد. اگرچه به خاطر قدرت رسانه ای، امنیتی و اقتصادی جریان رقیب مقداری ذهنیت عموم جامعه نسبت به کارکرد اصلاح طلبی مخدوش شده است. جامعه بعد از جنبش دوم خرداد به تاثیرات اصلاح طلبی اعتقاد داشت و اکنون به خاطر تبلیغات رقبا گفتمان اصلاحات عمومیت کمتری پیدا کرده است.

نمی توان انکار کرد که بخشی از جامعه در چند سال اخیر به خصوص بعد از سال 92 و از دی ماه گذشته از اصلاحات عبور کرده اند. اما واقعیت این است که هیچ راه خیر و مصلحتی برای جامعه ایران به غیر از گفتمان اصلاحات متصور نیست. اکثریت اصلاح طلبان این امید را دارند که بتوانند دوباره با گفتمان اصلاحات مسیر فاصله گرفته جامعه مدنی را با حاکمیت از بین ببرند و دوباره اعتماد عمومی را باز گردانند.

تحول اساسی اصلاح طلبانه ای که جامعه منتظر آن است باید هر چه سریع تر صورت بگیرد: وگرنه دچار بحران مشروعیت خواهیم شد. این اتفاق متضمن این است که کانون های پرقدرت اراده کنند و نهادهای حاکمیتی را برای این مساله بسیج کنند. فارغ از اینکه اصلاح طلبان بر سر کار باشند یا نه، این گفتمان باید پیگیری شود. یکی از راه ها این است که تنش زدایی در سطح منطقه و بین الملل در چارچوب مدیریت کشور قرار بگیرد. در این صورت خیلی از بحران های داخلی نیز حل می شود. هر کسی که بر سر کار باشد، فرقی نمی کند. آنچه اهمیت دارد این است که گفتمان اصلاحگرانه پیش رفته و تحول مهمی در برابر چشمان جامعه رخ دهد. جز این هیچ راهی برای سعادت و سلامت جامعه متصور نیست. بدون جرقه یک تحول اساسی، بحران اعتماد در جامعه به مراتب بیشتر و بیشتر خواهد شد.