به تازگی خبری منتشر شد مبنی بر اینکه درب شورای شهر بروجرد توسط تعدادی خودسر که عمدتا از مخالفین دولت هستند با آهن جوش داده شد و به نوعی توسط آنها پلمب شد. این رفتار دور از قانون تعدادی خودسر در پلمب درب شورای شهر بروجرد من را به یاد خاطره ای از دهه شصت انداخت. «تابستان سال 1362 بود، بعد از چهار ماه حضور در جبهه برای مرخصی به بروجرد برگشتم، 16ساله بودم علاقه فراوان به موهای بلند داشتم، چهار ماه دوری از شهر و عدم دسترسی به آرایشگر، فرصتی را برایم فراهم کرده بود که موهایم به اندازه کافی بلند شود، در ایام جنگ عادت داشتم با لباس شخصی به مرخصی می آمدم، اتوبوس های بروجرد در دهه شصت به دلیل عدم پایانه مسافربری در خیابان سعدی بارانداز داشتند. از اتوبوس پیاده شدم و خرامان خرامان به سوی خیابان شهدا راه افتادم، از دور تعدادی جوان خشمگین را دیدم که با ریش های نه چندان بلند و شلوارهای خاکی، دختران و پسران آراسته را به باد کتک و ناسزا می گرفتند. جوانان خشمگین، به نزدیک های من رسیدند، یکی از آنها موهای بلندم را در دستان خود گرفت و من را کشان کشان از این سو به آن سو می برد، تا آمدم بگویم کی هستم و از کجا آمده ام کتک را خورده بودم. غمگین و ناراحت به سوی خانه راه افتادم، بچه های محل مژده برگشت من را از جبهه به مادرم دادند، مادرم در حالی که اشک شوق از گونه هایش سرازیر بود خودش را سراسیمه به من رساند، وقتی چهره غمگین و ناراحت من را بعد از ماه ها دوری مشاهده کرد به تصور اینکه یکی از همرزمانم شهید شده با من همدردی کرد، من همچنان در سکوتی طولانی به رفتار زشت و دور از قانون آن تعداد جوان خشمگین و هیجان زده می اندیشیدم. مادرم برای اینکه سکوت را بشکند و از سویی با من همدردی کند گفت: پسرم همسنگر عزیزت که شهید شده نامش چیست؟ چند سال داشت؟ و من پاسخ دادم نامش «قانون» است و هنوز به دنیا نیامده است.»