یکی از تجربه های مشترکی که بین مبتلایان به دیابت وجود دارد، تعریق بیش از حد یا کمتر از حد معمول است. آسیب سیستم عصبی مرکزی مرتبط با دیابت و موادقندی کم شیرین ممکن است باعث بروز تعریق در مبتلایان به دیابت شود. مشکل عرق یکی از نشانه هایی است که به مدیریت نامناسب آن دلالت دارد. حفظ سطح قند خون در حد متعادل به جلوگیری از تعریق و درمان آن کمک می کند.

افراد مبتلا به دیابت به دلایل مختلفی عرق می کنند. تعریق، واکنشی طبیعی به فشارهای جسمی و احساسی است اما وقتی دلیلی برای تعریق بیش از حد یافت نمی شود، یک جای کار می لنگد، به طوری که برخی افراد حتی در هوای سرد و با حداقل فعالیت بدنی هم عرق می کنند. کاهش قندخون و آسیب های سیستم عصبی ناشی از ابتلا به دیابت یکی از اصلی ترین دلایل تعریق بیش از حد محسوب می شود. وقتی قند خون افت می کند، به بروز نوعی واکنشی مقابله کننده منجر شده و هورمون هایی در بدن ترشح می کند که تعریق را تشدید می کند.

زمانی که سطح قندخون افزایش می یابد، عملکرد عصبی بدن کاهش می یابد. در صورتی که اعصاب کنترل کننده غدد تعریق آسیب ببیند یا پیام اشتباهی به این غدد ارسال کند یا هیچ پیامی نفرستد، این باعث می شود افراد یا دچار تعریق بیش از حد شوند یا اصلا عرق نکنند.

وقتی قندخون کاهش می یابد، بدن تلاش می کند سطح قند را بالا بیاورد. در این هنگام، بدن شروع به ترشح هورمون آدرنالین می کند. این هورمون ترشح و تولید گلوکاگون را در کبد که نوعی گلوکز است، تقویت می کند و نیز حساسیت بعضی بافت های بدن را نسبت به انسولین کاهش داده و گلوکز را در جریان نگه می دارد. ترشح آدرنالین در بدن عوارضی جانبی چون تعریق بیش از حد را به دنبال دارد. افت خفیف قند موجب بروز خستگی می شود اما در موارد شدید، فرد ممکن است به کما رفته و حتی در معرض مرگ قرار گیرد.

معمولا بعد از خوردن غذاهای تند و داغ، تعریق در نواحی صورت، کف سر، گردن و قفسه سینه طبیعی است اما مبتلایان به دیابت، به دلیل ایجاد مشکلات عصبی، تعریق در این نواحی را زیاد تجربه می کند. این افراد معمولا با کنترل و مدیریت میزان قند خون، ضدعرق های موضعی و تزریق بوتاکس می توانند تعریق را کنترل کنند.