خوزستان، یعنی خونگرمی، یعنی نجابت یعنی مهمان نوازی؛ مهمان نوازی خوزستانی ها را حتی در ایام محرم و هنگام عزاداری سیدالشهدا هم می توان دید و چشید و لذت برد. خوزستانی ها مواکبی دارند برپا شده با چوب و حصیر؛ مواکبی برای پذیرایی از عزاداران خسته حسینی؛ مواکبی که در آنها با استکان های کمرباریک لبریز از چای و قهوه به خوشامدگویی عزاداران می روند. مراسم هموطنان عرب زبان خوزستان اما پرشورتر است. آنها با تنوعی از اشکال عزاداری به نام های هوسه، لطمیه، چلاب، یزله و... که هر کدام خاص یکی از شهرهای خوزستان است، به زیباترین شکل ممکن به سوگ حسین و یاران ایشان می نشینند. به عنوان مثال «هوسه» یک چهاربیتی است که بیت آخر آن کوبنده تر و بلندتر خوانده می شود و مردان و زنان حاضر در مجلس آن را چند بار تکرار می کنند. در رسم یزله هم تعدادی از زنان و مردان در وسط میدان در حالی که بر پیشانی خود می زنند، جولان می کنند. جوانان عرب زبان، در آیین های مختلف سینه زنی اغلب تمایل به سینه زنی به سبک چلاب دارند؛ در این شیوه عزاداری، حاضران دوشادوش هم می ایستند، حلقه می زنند و دست چپ خود را بر کمر نفر کناری می گذارند، پای راست را بالابرده، محکم بر زمین می کوبند و سپس دست ها را بر سینه می زنند.