از چند روز دیگر بوی غذاهای نذری توی خانه هایی می پیچد که صاحبانش دل در گروی حسین بن علی (ع) دارند. غذاهایی که قرار است عزاداران امام سوم شیعیان را سیر و یاد واقعه عاشورا را زنده نگه دارد. نمی دانم با شرایط اقتصادی این روزها تعداد این خانه ها نسبت به سال های قبل بیشتر یا کمتر می شود. اما این را خوب می دانم که کسی که نذر کرده است به هر قیمتی هم که باشد نذرش را ادا خواهد کرد. شاید به خاطر همین باور است که چند سالی است زمزمه هایی بین اهل درد به وجود آمده است: زمزمه هایی که انگار قرار است این نذرها را به سمتی بکشد که به جای شکم، ذهن و اندیشه ما را سیر کند. علاوه بر دیس های پلو، نسخه های کتاب را هم می شود بین عزاداران رد و بدل کرد. در اینکه این اتفاق برای اندیشه عاشورایی و شناخت بهتر امامی محبوب کارسازتر است، شکی نیست. اما انگار رسیدن به آن به یک بار و با قطع از یک موقعیت و رسیدن به موقعیتی تازه تر امکان پذیر نیست. به قول سینمایی ها کات نمی شود کرد. بهتر است دیزالو کنیم. صلاح است اول نذری دهندگانی که با کتاب و فرهنگ سر وکار دارند آستین همت بالا بزنند و چنین کنند. بعد که نتیجه اش مشخص بشود دیگران هم پی آنها راه بفتند. شاید این طوری دغدغه کسانی که معتقدند ما آن طور که باید اندیشه و باورهای امام حسین (ع) را نشناخته ایم هم فروکش کند. افرادی نظیر زنده یاد دکتر علی شریعتی که به درستی این امام همام را وارث آدم می دانست. البته با آنچه در این روزها می بینیم و مشکلات اقتصادی تن رنجور طبقات فقیر را رنجورتر ساخته است یک نذری ماندگارتر دیگر هم می توان داشت. غذاهایی که با نیت سرور آزادگان سر سفره هایی قرار گیرد که گرانی، از برنج و گوشت خالی و خالی ترش کرده است. برای کسانی که سفره های پرتری دارند یک لقمه از این غذای نذری هم کفایت می کند. شاید فرصت آن رسیده باشد که جدی تر چشم های نذری دهندگان شسته شود و رضای خالق و بنده خوبش را در التیام زخم های فرودستان جامعه یا ترمیم خلا فکری کشورشان ببینند.