در سال های اخیر، یکی از کلیدواژه های اصلی دغدغه مندان قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران را می توان تولید علوم انسانی بومی دانست؛ بعدی از علم که شاکله هویت و فرهنگ ملل را در بر گرفته و نگاه و نگرش هر مکتب به جهان اطراف را رقم می زند. آنچه امروزه انسان را بیش از پیش به درک اهمیت این موضوع وامی دارد، افشای روزافزون مسمومیت ذاتی علوم انسانی رایج به عنوان کالایی وارداتی و بومی نشده از غرب مستکبر است که آگاهانه و ناآگاهانه اذهان را تصاحب کرده و تاثیر مستقیم و غیرمستقیم خود را بر لایه های مختلف فکر، فرهنگ و دیگر شئون زندگی بشر گذاشته و ما را به بی راهه ای ناقص از آنچه جهان غرب پیش از ما در آن وادی قدم برداشته