ابتدا باید امید را تعریف کنیم تا از قبل آن دریابیم نومیدی چگونه وضعیتی است. وقتی از امید صحبت می کنیم از امید به چیزی صحبت می کنیم: امید به یک روز دیگر و بهتر، به آینده و برآورده شدن آرزوهای انسان یا آن طور که از خصوصیت زندگی و از «اروس» برمی آید امید به بودن و ادامه زندگی. به معنای دیگر، انسان برای بودن و زندگی کردن نیاز به عشق و اشتیاق و امید دارد. این اشتیاق بخصوص گویی برای انسان مدرن برخلاف انسان پیشامدرن -که ممکن بود انزواطلب و نومید از این جهان باشد و فکر کند که همه این جهان فاسد و پلید است و بایستی زودتر از شرش خلاص شد- بیشتر و جدی تر است و او تلاش می کند که با امید و حرکت این جهان را از نو بسازد. اما ما چه وقت بر ضد این خصلت غریزی- یعنی امید- می تازیم و ناامید می شویم؟