امیلیا گری نویسنده ای امریکایی است که مجموعه داستان «قبل ظهر/ بعدظهر»، «موزه عجیب» و رمان «تهدیدها» را نوشته است. او در سال 2012 توانست به فهرست جایزه فاکنر راه پیدا کند و بارها تحسین منتقدان را برای داستان ها و رمان هایش برانگیخته است. روزی که منتظر بودیم پدرم عنکبوت را به همراه تخم هایش به شیشه منتقل کند، دیدیم که شیشه را برداشت و به حیاط خلوت برد. آن یک عنکبوت بیوه بود که می دانستیم نباید هرگز توی باغ لمسش کنیم و با پاپیون قرمز روی شکمش شناخته می شد. از زمانی که مادر غرغرو و عجیب و غریبمان خواسته بود پدر را از مدار آن زن دور کند، ما در این آپارتمان ساکن شده بودیم. پدرمان کنار شیشه روی پهلویش خوابیده بود. او همیشه چیزهای اطراف مزرعه را نشانمان می داد. ریش هایش داشت بلند می شد و همیشه خسته و صبور بود. آنجا طویله و اسبی بود که ما باید ازش مراقبت می کردیم. او همیشه برای تربیت ما، از اهمیت مراقبت و نگهداری از دیگران صحبت می کرد و ما با دو چشم گرد شده نگاهش می کردیم. ما دور شیشه جمع شدیم و دماغ هایمان را به شیشه چسباندیم و منتظر آن بودیم که بنا به گفته او تخم عنکبوت ها تکان بخورد. یک کمی حوصله مان سر رفته بود، تا اینکه همان طور که او گفته بود، نوزادها شروع کردند از تخم ها بیرون آمدن. آنها از هر چیز دیگری کوچکتر بودند و مادرشان بفهمی نفهمی توجهی به آنها نداشت. نوزادها در سراسر بطری پراکنده شدند، معجزه زندگی. آنها به سمت حفره های هوایی که روی درب بطری ایجاد شده بود، حرکت می کردند. پدرمان نگاه می کرد و برای ما توضیح می داد. چوبی را توی یکی از حفره ها فرو کرد و ما دیدیم که نوزادها از این چوب بالا می آمدند. ما نگاه می کردیم اما گاه به گاه حواسمان پرت می شد. ما در حومه شهر تازه وارد بودیم، زندگی جدید احاطه مان کرده بود. کنار این خاطره، از آنجا چیزهای زیادی به خاطر دارم. بعد از آن فاجعه، یکی از برادرانم گفت: «یادت می آید که چقدر از بابت تشعشعات آن عنکبوت های سمی توی بطری نگران بودیم؟ یادت می آید چون تازه به آنجا نقل مکان کرده بودیم، هیچ اسپری حشره کشی نداشتیم اما بابا یک بطری اسپری مو داشت و همان را روی آنها که داشتند از بطری بیرون می آمدند، پاشید؟ اصلا ما چرا اسپری مو داشتیم؟ اسپری مال آن زن بود؟»