یزید، در دمشق بر تخت خلافت نشست و ولید در مدینه از بهر او بیعت می گرفت...

در میدانگاهی در مدینه، مروان بن حکم به حسین بن علی -سلام خدا بر او و پدرش- رسید. گفت: یا اباعبدا...، تو را نصیحتی می کنم و در آن جز خیر برایت نمی خواهم. تو را صلاح در این است که با یزید بیعت کنی، تا مشقتی نبینی و آتش فتنه فرو نشانی...

حسین(ع) گفت: پس فاتحه بر اسلام باید خواند: انا لله و انا الیه راجعون. سخنی گفتی، بی آن که در آن بیندیشی. من تو را بدین نصیحت بدتر از ملامت، مذمت نمی کنم که از تو بیش از این نمی آید. تو از مادر نزاده بودی که رسول تو را لعن کرد. ای دشمن خدا، ما خاندان رسولیم و بر زبان ما جز حق نرفته است. از رسول خدا شنیدم که فرمود: «خلافت بر خاندان ابوسفیان حرام است. هرگاه معاویه را بر منبر من دیدید، شکمش را بدرید.» اهل مدینه، معاویه را بر منبر رسول دیدند و دم بر نیاوردند، پس خدا به یزیدشان مبتلا کرد.

مروان در خشم آمد و گفت: به خدا از تو دست بر ندارم تا بیعت کنی.

حسین (ع) گفت: ما اهل بیت طهارتیم. پلیدی از ما دور است. دور شو، پلید...!

مروان سر به زیر انداخت و هیچ نگفت.