رضا امیرخانی در تازه ترین نامه اش که به نقد سیاست های فرهنگی پرداخته کمی بی پرواتر از همیشه با دوستان سابق سخن گفته. من از این بی پروایی همیشه استقبال کرده و می کنم. و اصلا آن را لازمه استقلال یک نویسنده می دانم. لعن و طعن کسانی را هم که تا دیروز عکس رضا را با افتخار بر پیشانی نشریه خود می نشاندند تاوان این استقلال. و درست به همین دلیل است که ره ش را تا به اینجا بهترین اثر داستانی رضا می دانم. من نمی دانم رضا تا چه اندازه از دیروز خود فاصله گرفته اما این را خوب می دانم رضا برخلاف بسیاری از دوستان سابقش مدام در حال تکرار خودش نیست. از نشت نشا تا نفحات نفت راه بسیاری را پیمود و از من او تا ره ش تجربه های بسیاری اندوخت. فرمود:

هرکه را شغلی است در عالم

شغل بعضی ها مسلمانی است

رضا اگرچه جایگاه و پایگاهی دینی دارد اما هیچ وقت مسلمانی را دکه و دکان نکرد. او مدام در حال آموختن بوده و دیدن و خواندن. او هنوز هم از انقلاب اسلامی سخن می گوید و دغدغه فردای این سرزمین را دارد اما جنس ادبیاتش با خیلی ها فرق دارد. بابت این تفاوت نه تنها مستحق سرزنش نیست که اگر کمی انصاف داشته باشیم باید روش و منش او را ارج بنهیم. به جای دشنام دادن به رضا و متهم کردن او به خودنمایی، حرف هایش را با تامل بیشتری بشنویم. اگرچه نویسنده ره ش قرص و محکم تر از این حرف هاست که با دشنامی چند از ریشه هایش فاصله بگیرد اما در تبحر دوستان دشمن تراش هم شکی نیست. چنان به طرف حمله ور می شوند که در اعتقادات بنیادینش زلزله ای هشت ریشتری می افکنند. دوستانی که می توانند طلبه دلسوخته ای همچون محمدرضا زائری را فقط به دلیل اندکی متفاوت اندیشیدن، از روضه خواندن برای امام حسین منع کنند خیلی هنرهای دیگر در آستین دارند.