قرار است با یک استاد دانشگاه مصاحبه کنم که متعلق به فرهنگ و کشور دیگری است؛ هر چند می دانم در ایران درس خوانده و با فرهنگ ما آشناست. مطمئن هستم ما و مردم ترکیه تشابهات فرهنگی فراوانی داریم، اما باز هم با خودم تمام مسائل را از ابتدا تا انتهای مصاحبه مرور کرده ام تا همه چیز خوب پیش برود. اما همین که روبه روی دکتر برنا کاراگز اوغلو قرار گرفتم، همه چیز عوض شد. از آنچه فکرش را می کردم صمیمی تر بود. در همان لحظه اول درست مثل آدم هایی که انگار سال هاست همدیگر را می شناسند، یکدیگر را در آغوش گرفتیم و روبوسی کردیم. با هم از بی مرزترین جهان هستی، یعنی دنیای درون مان حرف زدیم و هم صحبتی مان لذتی پیدا کرد، خیلی بیشتر از یک مصاحبه معمول.