این روزها روحانی و دولت او به دلیل بی عملی و نبود عملکرد بهنگام مورد انتقاد جدی قرار دارند. رئیس جمهور از ابتدای سال 92 و آغاز دوران ریاست جمهوری، تعامل لازم را با احزاب، تشکل های مدنی و کنشگران سیاسی نداشته است تا از نظرات آنان بهره بگیرد. دولت اختیار نیمی از اقتصاد را دارد اما تیم ناهماهنگ و ناکارآمد در حوزه های اقتصاد، همین نتیجه را در بر دارد که مشاهده می شود. روحانی بعد از انتخابات 96 به نظرات و ایده های کنشگران اقتصادی و سیاسی اصلاح طلب به عنوان جریان حامی خود توجهی ندارد. هرچه می گذرد، انتقادات درباره بی عملی دولت در همه حوزه ها بیشتر می شود. دلیل آن این است که هرچه می گذرد، دولت و رئیس جمهور از اشکالات گذشته درس نمی گیرند و آنها را دوباره تکرار می کنند. او می توانست در دولت جدید سیاست های متفاوتی را دنبال کند. می توانست وزرای اقتصاد و صمت و رئیس کل بانک مرکزی و رئیس سازمان برنامه و بودجه را از میان چهره های غیراقتصادی انتخاب نکند تا در شرایط بحرانی این طور زمینگیر نشوند. همین امروز هم می توان با اصلاحاتی در مجموعه منابع انسانی ارشد دولت از معاونان و وزرا گرفته تا استانداران و فرمانداران از نیروهای کارآمد استفاده کند که ظرفیت حل مشکلات کشوری و منطقه ای را داشته باشند؛ اما متاسفانه رئیس جمهور در بی تفاوتی، کامل و نوعی انفعال قرار دارد. اصلاح طلبان با روحانی اتمام حجت کرده اند. جامعه مخاطب اصلاح طلبان نباید قصورات روحانی را ناشی از عملکرد جامعه اصلاح طلبان تلقی کنند. جریان اصلاحات در یک ارزیابی علمی که در سال 92 صورت گرفت، به این نتیجه رسید که از روحانی در مقابل کاندیداهای رقیب حمایت کند. این انتظار درست است که روحانی و دولتش باید کارآمد باشند. اگر با وجود شرایط خطیر امروز در سیستم مدیریتی دولت تغییر مستمری انجام نشود، شرایط بسیار وخیم خواهد شد. شنیده ام معاون اول به صورت جدی خواهان تغییرات در کابینه است. گفته می شود بسیاری از انتصابات روحانی برخلاف نظر جهانگیری صورت گرفته؛ اما به هرحال رئیس جمهور نفر اول دولت است و تغییرات باید با خواسته و اراده او صورت بگیرد؛ اما به نظر می رسد که چنین روحیه ای در روحانی وجود ندارد. او در مقایسه با روسای دولت های سازندگی و اصلاحات مشاوره پذیری کمتری دارد؛ روحیه ای که در رئیس دولت قبل هم بود. آنچه از دست اصلاح طلبان ساخته بوده، این است که بارها در ملاقات های حضوری، نامه نگاری ها و به ویژه مصاحبه های عملی به روحانی گفتند که باید کابینه خود را اصلاح کند. پس از برجام نیاز به تقویت بخش های اقتصادی وجود داشت. همچنین روحانی باید قدم اول را در راستای انسجام ملی به عنوان دبیر شورای عالی امنیت در راستای رفع حصر و توسعه سیاسی برمی داشت. اگر جامعه از لحاظ سیاسی به انسجام برسد و امیدوار به بهبود شود، شرایط بین المللی ایران نیز بهتر خواهد شد. بعد از خروج آمریکا از برجام طبعا مشکلات اقتصادی کشور حادتر می شود و لازم به ذکر است که بسیاری از بحران ها ریشه در سیاست داخلی ما دارد؛ بنابراین افرادی که مسئول سیاست داخلی و توسعه آن هستند که در راس آن وزیر کشور قرار دارد، باید تغییر پیدا کند.