به دست های عجولم محو نگاه می کنم. می دوند بر صفحه کلید؛ گویی برای نوشتن، برای بودن، برای ماندن، کسی دنبالشان کرده است. فارغ از اینکه هیچ اتفاقی در راه نیست. صدا و حرکت ملتهب قلبم را احساس می کنم. نفس می گیرم. چشم هایم لحظه ای تار، ثانیه ای واضح و بیشتر محو جهان را می بینند. هر صدایی، هر بویی، هر نوری، هر نگاهی، هر حرفی، هر بودنی و هر نبودنی غیرعادی است. نمی توانم سکوت کنم. نمی توانم صبر پیشه کنم. گویی کسی در درون من جلوتر از همیشه حرف می زند. گویی من دیگر، «دیگری» هستم. بیش از پنج هزار دوز کورتون در کمتر از 20 روز، تمام روحیات، خلقیات و منش من را بیش از جسمم دگرگون کرده است. در 20 روز لجباز،