در بخش اول این مطلب که در هفته گذشته به آن پرداختیم نشان دادیم که هیچ کدام از چارچوب های ارزشی سنتی از قدرت پیش بینی کافی برای موفقیت شرکت هایی که از نوآوری های اخلالگر و تکان دهنده استفاده می کنند برخوردار نیستند که این مساله در مورد شرکت های جاافتاده ای که در یک صنعت موفق بوده اند اما قصد ورود به صنعت یا بخش جدیدی دارند که دربردارنده نوآوری ساختارشکن است، بیشتر مصداق پیدا می کند. علت اصلی این ناتوانی در فقدان مهارت های تکنولوژیک لازم برای توسعه محصولات جدید نهفته است که باعث می شود تسلیم شدن بی مورد این شرکت ها در برابر درخواست های مشتریان و ورود آنها به حوزه هایی که آمادگی حضور در آنها را ندارند، به بروز فاجعه منتهی شود.