اول محرم که می شد، همه بچه های محل به حالت آماده باش درمی آمدند. بچه های قد و نیم قد و تازه جوان ها برای برپایی یک تکیه نایلونی دست به دست هم می دادند تا مثل هرسال برای خودشان هیاتی برپا کنند؛ تکیه چل تکه. با یک سینی که روی آن پارچه ای مشکی انداخته بودیم و پرچمی که نام امام حسین (ع) روی آن نقش بسته بود سراغ همه همسایه ها و اهالی محل می رفتیم و زنگ تک تک خانه ها را می زدیم و کمک می خواستیم. قند، چای، پول، نبات و... هرکسی که هر چیزی دستش رسیده بود، توی سینی می ریخت و لبخند بود که روی صورت ما می نشست.